تظاهرات دانشجویان بنگلادش توسط اسلام گرایان ربوده شد؟ آیا اخگرها به دود شدن ادامه خواهند داد؟ – هندوستان امروز

از آنجایی که اعتراض مسالمت آمیز ضد سهمیه بندی در بنگلادش به خشونت کشیده شد و در سراسر کشور گسترش یافت، گفته می شود که این تظاهرات توسط عناصر شوم ربوده شده است. کارشناسان می گویند این جنبش به دلیل مشارکت متنوع و بدون رهبر بودن منحصر به فرد است. با این حال، آنها ابراز نگرانی می کنند که اگرچه دولت شیخ حسینه ممکن است بتواند آتش را با دستی سنگین خاموش کند، اما اخگرها به دود شدن ادامه می دهند و خطر فوران در هر زمان وجود دارد.

گزارش ها حاکی از کشته شدن 133 نفر است، در حالی که ناظران بنگلادش می گویند که تلفات ممکن است بسیار بیشتر باشد. آنچه دقیقاً در بنگلادش می گذرد در هاله ای از ابهام قرار دارد زیرا اطلاعات به دلیل قطع شدن اینترنت در 72 ساعت گذشته منتشر نشده است.

وجود دارد منع رفت و آمد در سراسر کشور و پلیس دستور تیراندازی در محل داده شد روز یکشنبه دیوان عالی رأی خود را در مورد سیستم سهمیه 56 درصدی، از جمله سهمیه 30 درصدی برای نوادگان مبارزان آزادی 1971 در خدمات کشوری صادر کرد. دادگاه عالی سهمیه کلی را کاهش داد، اما آن را به کلی لغو نکرد.

IndiaToday.In دریافته است که خشونت به حدی است که اجساد از درختان آویزان شده است.

اعتراض دانشجویانی که در دانشگاه داکا آغاز شد چگونه به این شکل فاجعه بار گرفت؟

“آژیتاسیون، تحریک سهمیه ای نامیده می شود. اگر واقعیت ها را ببینید، دولت قبلاً این سهمیه را در سال 2018 لغو کرده است. تحریکات اخیر پس از بازگرداندن سهمیه توسط دادگاه عالی آغاز شد. اگر هم دولت و هم دانشجویان خواهان حذف این سهمیه باشند، این امر نیست. ریوا گانگولی داس، کمیساریای عالی سابق هند در بنگلادش، گفت: مشخص است که دانشجویان به چه چیزی اعتراض می کنند.

داس به IndiaToday.In گفت: “شاید چیزی بیشتر از آنچه به چشم می آید وجود داشته باشد. اعتراضات در این مرحله فقط به خاطر سهمیه بندی نیست.”

هند درباره وضعیت بنگلادش اظهار نظری نکرده و آن را “مسئله داخلی” کشور خوانده است. این دارد تلاش کرد تا دانشجویان هندی را از کشور بازگرداند.

داس گفت: “تعجب آور است که چگونه اعتراض دانشجویان آغاز شد و منجر به انفجار بیش از صد نفر شد. به نظر می رسد بیکاری، فساد نیز اضافه شده است، اما حتی در آن زمان نیز تعداد زیاد معترضان در خیابان ها بسیاری را شگفت زده کرده است.”

اشاره ای هم بود به رازاکرها، همکار پاکستان در جنگ 1971، توسط نخست وزیر شیخ حسینه در حالی که در مورد تظاهراتی صحبت می کرد که به آتش سوخت. رازاکار نامیده شدن بدترین توهین در بنگلادش است.

شفقات ربی، تحلیلگر سیاسی بنگلادشی-آمریکایی و عضو هیأت علمی دانشگاه دالاس، زمینه تاریخی گسترده تری را برای تحریکات اخیر دانشجویان می بیند و معتقد است که موضوع سهمیه ها فقط محرک بوده است.

او به IndiaToday.In می گوید که این اعتراض به دلیل عوامل متعددی که پشت “تعداد، عمق و وسعت” نیز وجود دارند، از اعتراضات قبلی متمایز است.

خشونت بی رحمانه گسترش می یابد، بدن از درخت آویزان می شود

برخی در بنگلادش معتقدند که این اعتراض دیگر یک اعتراض دانشجویی نیست و توسط جماعت اسلامی و دیگر گروه‌های اسلام‌گرای رادیکال ربوده شده است. کارشناسانی که می‌گویند ویدئوها و اجساد در سردخانه‌ها نشان می‌دهد که دانشجویان معترض هستند، صریحاً رد شده است.

جماعت اسلامی و دیگر بنیادگرایان اسلامی با چنین اکسیژنی زنده می مانند.

سوادش روی، روزنامه‌نگار ارشد مستقر در داکا، در تماسی با یک اتصال ناهموار مخابراتی، به IndiaToday توضیح داد که چگونه معترضان خانه‌ها را خراب کردند و هر چیزی را که دستشان بود به آتش کشیدند.

روی گفت: “اکنون به تحریک جماعت و دیگر گروه های بنیادگرای اسلام گرا تبدیل شده است. در یک جمعیت حدود 1000 نفری، تنها سه تا چهار دانشجو حضور دارند.” او افزود: «بیشتر دانش‌آموزان متوجه این موضوع شده‌اند و از آشوب کنار کشیده‌اند.

این روزنامه نگار بنگلادشی در توصیف این وحشیگری گفت که معترضان منشی شخصی شهردار سابق قاضی پور، جهانگیر را کشتند و جسد او را از درخت آویزان کردند.

گفته می شود که این حادثه در منطقه باددا داکا زمانی رخ داد که جهانگیر که به خاطر بالا دستی بدنام است، با افراد خود با معترضان روبرو شد. روی گفت: «شهردار سابق نیز جراحات شدیدی متحمل شده است و مهاجمان از چهره های شناخته شده جماعت هستند.

این ترس وجود داشت که اعتراضات ممکن است به بدترین حالت تبدیل شود.

در یک تماس اینترنتی لحظاتی قبل از تعطیلی روز پنجشنبه، یک فعال حقوقی برجسته بنگلادشی نگران بود که اعتراض قبلا ربوده شده باشد.

این فعال سیاسی که می‌داند: «آنچه که به عنوان مطالبه دانشجویان آغاز شده و به نظر می‌رسد با موضع دولت در دیوان عالی کشور همخوانی داشته باشد، با توجه به بیانیه‌های صادر شده از سوی وزرا و مسئولان لیگ عوامی، به نظر می‌رسد توسط نیروهای شوم ربوده شده است. مکانیک حزب حاکم، گفت. این تظاهرات دقیقاً مانند جنبش شاه‌باگ ربوده شده است.»

این فعال حقوقی همچنین خاطرنشان کرد که چقدر جالب است که وزرای شیخ حسینه و رهبران عوامی لیگ از جمله عبیدالقوادر دبیر کل حزب، بیانیه‌های طرفدار سهمیه صادر می‌کنند. این فعال سیاسی گفت که این با مواضع ضد سهمیه ای دولت در دیوان عالی کشور مغایرت دارد.

این فعال سیاسی گفت: “مردم گیج شده‌اند و می‌پرسند که آیا این اظهارات از روی طراحی است یا خیر؟

بنگلادش در دوراهی منافع شخصی قرار داشته است.

این فعال گفت: “ممکن است دست های نامرئی دیگری وجود داشته باشد. نمونه هایی وجود دارد که چگونه اعتراضات ارگانیک در بنگلادش توسط افرادی با منافع شخصی در گذشته ربوده شده است.”

چرا این یک آژیتاسیون منحصر به فرد بدون رهبر در بنگلادش است

شفقات ربی، تحلیلگر سیاسی بنگلادشی-آمریکایی می گوید که باید این اعتراض را در زمینه وسیع تری از وضعیت بنگلادش در دهه و نیم گذشته درک کرد.

ربی گفت: “دانشجویان معترض در ابتدا در گروه سنی 15 تا 25 سال بودند که در تمام عمر خود هیچ نظام سیاسی دیگری جز حکومت تک حزبی شیخ حسینه ندیده اند.”

او می گوید پس از آن نرخ بیکاری بالا و فساد گسترده وجود دارد. رشد مشاغل بخش خصوصی افتضاح است و این جوانان می بینند که دوستان خود همه مشاغل، مناصب و قدرت دولتی را تصاحب می کنند.

او گفت: “این زمینه مساعدی را برای یک اعتراض گسترده فراهم کرد و این چیزی است که اکنون شاهد آن هستیم. این یک اعتراض خودجوش است.”

به گفته سوادش روی، روزنامه نگار مستقر در داکا، خشونت به 46 منطقه از 64 منطقه بنگلادش گسترش یافته است. او گفت که تا روز جمعه، خشونت در شش ولسوالی از این ولسوالی ها ادامه یافت.

تظاهرات گسترده نیز شاهد بوده است استقرار ارتش، نیروهای شبه نظامی و خودروهای زرهی. نیروهای امنیتی از گلوله های واقعی برای مقابله با معترضان استفاده کرده اند.

یکی از ناظران بنگلدش به IndiaToday.In گفت که یک پزشک در کالج پزشکی داکا به او گفت که 400 نفر کشته یا زخمی شده اند.

Rabbee توضیح می دهد که چه چیزی به اندازه، عمق و گستردگی این آشفتگی کمک کرده است.

ربی گفت: «آنچه که این بار قابل توجه است این است که دانش آموزانی که توسط نیروهای دولتی کشته شدند، فقط فعالان حزب ملی گرای بنگلادش (BNP) و جماعت یا دانش آموزان مدارس مانند دوره های قبلی حکومت حسینه نیستند.

وی افزود: «به غیر از آن دانش‌آموزان، در میان کشته‌شدگان اکنون فرزندان مقامات ارشد دولتی، بچه‌های شهری هستند که در پادکست‌ها ظاهر می‌شوند و محتوای باکیفیت برای رسانه‌های اجتماعی ایجاد می‌کنند.»

این تحلیلگر آمریکایی بنگلادشی می گوید که در گذشته تنها دانشگاه های دولتی کانون خشونت سیاسی بودند.

او گفت: «این بار، شما به همان میزان اعتراض و خشونت در داخل دانشگاه‌های خصوصی، جایی که بچه‌های ثروتمندتر درس می‌خوانند، روی می‌دهد و تعداد تلفات در آن دانشگاه‌های خصوصی نیز تقریباً برابر با عمومی است.»

این تحلیلگر آمریکایی بنگلادشی به IndiaToday.In می گوید: «بنابراین، هم تعداد، عمق و وسعت مشارکت در اعتراض و هم تعداد تلفات مربوطه بی سابقه است. تأثیر آن نیز متناسب خواهد بود.

چه کسی اعتراضات بنگلادش را رهبری می کند، چگونه به پایان می رسد؟

سوادش روی، روزنامه نگار، گفت که از هر دو طرف تلفات وارد شده است و این وحشیگری یادآور افغانستان در روزهای جنگ است.

روی گفت: “برای جماعت و دیگر اصولگرایان، این یک وضعیت مرگ و زندگی است. آنها می دانند که در صورت شکست نمی توانند دوباره جمع شوند.”

رابی، عضو هیئت علمی دانشگاه دالاس، گفت که این آشفتگی نه تنها از سهمیه به خشم عمومی تبدیل شد، بلکه احزاب سیاسی و گروه‌های دیگر را نیز به آن ملحق کردند.

“احمقانه خواهد بود که تصور کنیم نیروهای سیاسی بخشی از این اعتراض نیستند. مردم از هر گرایش سیاسی با توجه به ماهیت گسترده نارضایتی ها، اعم از سیاسی و اقتصادی، که توسط نسل جوان تحت حاکمیت خودکامه حسینه احساس می شود، در آن حضور دارند.” او گفت.

با این حال، منتقدان حسینه، ذکر جماعت را تلاشی از سوی دولت برای سفید کردن استفاده بیش از حد از زور علیه معترضان می‌دانند.

رابی گفت که تظاهرات از ابتدا بی سکان و بدون رهبر به نظر می رسید. او افزود: «ممکن است دقیقاً به همین دلیل هر دو شکست بخورند یا موفق شوند.

او گفت: “آنچه می بینید بیشتر یک فشار پز سیاسی کلاسیک تحت یک رژیم سرکوبگر است که در همه جهات منفجر می شود. رهبران یا مدیران زیادی در اعتراض حضور ندارند، فقط شرکت کنندگان به یکدیگر حمله می کنند.”

تنها هماهنگی، اگر وجود داشته باشد، در سمت دولت است که به نظر می رسد در میان این همه هرج و مرج بی سابقه در آنجا معلق مانده است.»

با از دست دادن تعداد زیادی جان بیگناه و فلج شدن کشور، این همه واقعاً چگونه به پایان می رسد؟

مانند اعتراضات به طور کامل مربوط به سیستم سهمیه بندی نیستحکم دیوان عالی کشور ممکن است به عنوان یک پستانک باشد، اما ممکن است راه حلی پایدار نداشته باشد.

این یک کودتا نیست که با بازگشت نظامیان به پادگان، اوضاع به حالت عادی برگردد. به گفته کارشناسان، این در واقع نوعی جنگ داخلی کوچک است.

این خط گسلی است که از زمان جنگ 1971 در جامعه بنگلادش باقی مانده است، زمانی که بیشتر آنها برای پایان دادن به کنترل پاکستان بر بنگلادش (پاکستان شرقی در آن زمان) می جنگیدند، در حالی که بخش قابل توجهی از جمعیت نیز از اسلام آباد حمایت می کردند.

“اگرچه دانش آموزان شرکت کننده دهه ها پس از جنگ آزادیبخش 1971 به دنیا آمدند، آنها بخشی از جامعه ای هستند که هنوز زخم های جنگ 71 را به دوش می کشد. بنگلادش کشور نسبتاً جوانی است که هنوز در تلاش است تا با گذشته آشتی کند تا به جلو برود. دیپلمات سابق ریوا گانگولی داس گفت.

چگونه آشتی انجام خواهد شد و چه کسی آن را آغاز خواهد کرد، پرسش های بزرگ در کشوری است که خشم و بی اعتمادی در آن حاکم شده است.