روایت همیشه ساده بود: چین وام دهنده غارتگر، آفریقا و آسیا قربانیان آسیب پذیر، و آمریکا نگهبان نجیب که به همه درباره دیپلماسی بدهی پکن هشدار می داد. اما یک مطالعه بمبگذاری شده در AidData این داستان را از بین برده است.
ایالات متحده، همان کشوری که هشدارهای جهانی در مورد نفوذ چین را صادر می کند، در 20 سال گذشته بزرگترین دریافت کننده وام های چینی بوده است. بیش از 160 میلیارد پوند به حدود 2500 پروژه آمریکایی، از پایانه های LNG در لوئیزیانا تا توسعه فرودگاه در نیویورک، خرید شرکت های فناوری در سیلیکون ولی تا خطوط نقدینگی برای آمازون، تسلا و بوئینگ سرازیر شد.
این کمک توسعه ای برای کشورهای در حال مبارزه نبود. این سرمایه گذاری استراتژیک در ثروتمندترین اقتصاد جهان بود. بانک های دولتی چین طی دو دهه 1.7 تریلیون پوند در سطح جهان ریختند، اما سه چهارم آن به کشورهای با درآمد متوسط و بالا اختصاص یافت. این فرض که پکن از بنادر آفریقا حمایت مالی می کرد در حالی که آمریکا تماشا می کرد، یک تئاتر بود. پکن در حال حمایت مالی از آمریکا بود.
کنایه تکان دهنده است. واشنگتن وام های چین را به عنوان خطرات حاکمیتی محکوم کرد در حالی که شرکت های آمریکایی از استخرهای اعتباری مورد حمایت چین استفاده کردند. در حالی که شرکتهای چینی از سرمایه دولتی برای به دست آوردن متخصصان نیمهرسانا، غولهای اتوماسیون و شرکتهای الکترونیکی استفاده میکنند که همگی با طرح ساخت چین 2025 پکن هماهنگ هستند، رگولاتورهای ایالات متحده در مورد انتقال فناوری هشدار دادند.
بسیاری از این وام دهی عمداً در پشت پوسته های دریایی در جزایر کیمن، برمودا و دلاور پنهان شده بود، در حالی که آمریکا علناً کشورهای در حال توسعه را به دلیل پذیرش وجوه مشابه مورد تنبیه قرار می داد.
تا سال 2023، چین به بزرگترین طلبکار رسمی جهان تبدیل شد و از بانک جهانی، صندوق بینالمللی پول و همه مؤسسات توسعه G7 پیشی گرفت. و بزرگترین مشتری آن ابرقدرت بود که به دیگران در مورد خطر هشدار می داد.
نفوذ مالی نیازی به مالکیت ندارد. این مستلزم حضور، درهم تنیدگی، وابستگی متقابل است. پکن این را فهمید. برای سال ها، آمریکا این کار را نکرد. اکنون فیلمنامه تغییر کرده است، و واشنگتن در تلاش است تا دستگاه وامدهی استراتژیک خود را بسازد، و ناامیدانه تلاش میکند تا آنچه را که چین به کمال رسانده است، در حالی که جهان در جاهای دیگر تماشا میکند، کپی کند.
سوالی که هیچ کس نمی خواهد به آن پاسخ دهد: چگونه چین بی سر و صدا به بانکدار قرن آمریکا تبدیل شد؟
– به پایان می رسد
