یک هواپیمای نظامی مرموز ایالات متحده ، که طبق گزارش ها تحت سکوت رادیویی فعالیت می کند و با داشتن علامت تماس آن مسدود شده ، در اوایل این هفته به سمت فضای هوایی افغانستان پیگیری شد. نقطه مبدا آن؟ پایگاه نظامی آل اودید در دوحه. مسیر آن؟ یک راهرو غیرمعمول از طریق پاکستان. مقصد آن؟ ناشناخته
https://www.youtube.com/watch؟v=cmamqrw_r7k
اما نزدیکی آن به پایگاه هوایی باگرام-دژهای یکبار قابل شکل آمریکا در منطقه-باعث گمانه زنی از بازگشت بالقوه ایالات متحده شده است.
بازگشت باگرام؟
گفته می شود این هواپیما که به نظر می رسد یک Globemaster C-17 است ، مقامات ارشد اطلاعاتی ایالات متحده ، از جمله مایکل الیس ، معاون مدیر سیا ، حمل کرده است. فرود در نزدیکی باگرام ، دوباره زمزمه های جهانی درباره استراتژیک ترین و بحث برانگیزترین آمریکا در آسیای میانه را به خود جلب کرده است.
هنگامی که مرکز ارتش آمریکا در افغانستان ، باگرام در سال 2021 در زمان عقب نشینی ایالات متحده به طور ناگهانی رها شد. اما موقعیت استراتژیک آن – فقط 60 کیلومتری کابل – برای ساختن آن از نظر ژئوپولیتیک بی ارزش است.
پایه ای در قدرت
باگرام فقط یک هواپیمای نظامی نبود. این مرکز عصبی عملیات ایالات متحده بود. مسکن همه چیز از مأموریت های سیا و استقرار هواپیماهای بدون سرنشین گرفته تا زیرساخت های نظارتی با تکنولوژی بالا ، همچنین به پناهگاه های زیرزمینی و مراکز اطلاعاتی مجهز شده است-که برخی از آنها به گفته گزارش می دهند ، ممکن است هنوز هم از راه دور عملیاتی شوند.
پس از خروج ایالات متحده ، این پایگاه به دست طالبان افتاد. با این حال ، تصاویر ماهواره ای تأیید نشده اخیر ، فعالیت تجدید شده را نشان داده اند – ساخت و ساز ، کاروان ها ، حتی علائم تعمیرات باند.
پس چه کسی پشت آن است؟ و مهمتر از همه ، چرا؟
معامله پشتی؟
تحلیلگران حدس می زنند که این امر می تواند نشانگر ورود مجدد به پشتی توسط ایالات متحده باشد-شاید تحت یک توافق نامه تقسیم اطلاعات با طالبان. هدف؟ احتمالاً عملیات مشترک علیه Isis-K ، دشمن متقابل.
موقعیت مکانی باگرام نقطه ای بی نظیر را به آمریکا ارائه می دهد. در چهارراه ایران ، چین و آسیای میانه قرار دارد و آن را برای نظارت و پیش بینی قدرت ایده آل می کند.
نزدیکی آن استراتژیک است: 600 مایل از اماکن هسته ای ایران ، 400 مایل با استان سین کیانگ چین – یک منطقه کلیدی در برنامه های نظامی و هسته ای پکن.
کانون توجه کمپین ترامپ
در طول مبارزات انتخاباتی خود در سال 2024 ، رئیس جمهور دونالد ترامپ بارها و بارها باگرام را ارجاع داد و آن را “یک ساعت از جایی که چین موشک های خود را می سازد” خواند. وی بر ارزش استراتژیک پایگاه در مقابله با تهدیدهای ایرانی و چینی تأکید کرد.
در اوج خود ، باگرام میزبان بیش از 100،000 سرباز و پیمانکار بود. باند فرودگاه آن از جت های جنگنده ، هواپیماهای حمل و نقل و هواپیماهای بدون سرنشین پشتیبانی می کرد. امکانات آن شامل یک بیمارستان بزرگ نظامی بود. این بدون شک قلب ضرب و شتم کمپین افغانستان آمریکا بود.
تهران با هوشیاری بالا
ایران با تماشای این تحولات از نزدیک ، هر حضور ایالات متحده را تهدید می داند. با وجود کانال های پشتی دیپلماتیک ، تهران غنی سازی اورانیوم خود را تسریع کرده و به توانایی هسته ای بالقوه نزدیکتر می شود.
اطلاعات اسرائیلی نشان می دهد که ایران ممکن است هفته ها از دستیابی به آمادگی بمب گذاری فاصله داشته باشد. اما با یک حمله کامل در جدول ، تمرکز آمریکا اکنون می تواند به قابلیت های از راه دور-خطرات ، داده ها و اعتصاب های جراحی تغییر کند.
در این زمینه ، یک باگرام نیمه عمل ، که در دید ساده پنهان شده است ، به یک زمین صحنه مناسب تبدیل می شود.
یک پایگاه شبح در عصر جدید جنگ
جنگ های امروز نیازی به چکمه های روی زمین ندارند. آنها به الگوریتم ها ، هواپیماهای بدون سرنشین با ارتفاع بالا و داده های زمان واقعی نیاز دارند. باگرام ، که از پادگان های قدیمی خود محروم شده بود اما هنوز هم از پتانسیل برخوردار است ، ممکن است به عنوان یک نشان دهنده ساکت قدرت ایالات متحده متولد شود.
با این حال ، شک و تردید باقی مانده است.
هیچ تأیید رسمی بدون تأیید ماهواره. هیچ گزارشی از زمین وجود ندارد.
با این وجود ، پیامدهای این پرواز – در صورت تأیید – بسیار زیاد است.
بازگشایی زخم های قدیمی؟
جنگ افغانستان بیش از 170،000 نفر کشته شد و زخم هایی که هنوز خام هستند. عقب نشینی هرج و مرج از سال 2021 همچنان به تعقیب سیاست و اعتبار ایالات متحده می پردازد.
بازگشت به باگرام ، حتی بی سر و صدا ، می تواند نمادی از عزم تجدید شده علیه تروریسم باشد – یا یک معامله عملی با یک دشمن سابق. اما همچنین در منطقه ای که هنوز هم با بی ثباتی در حال ذوب شدن است ، به خطر می اندازد.
