جوانان باید برای جهانی عاری از سلاح های هسته ای مبارزه کنند، با چنین سلاح هایی چندین برابر قدرتمندتر از گذشته، نماینده امسال برنده جایزه صلح نوبل، گروه بازماندگان بمب اتمی نیهون هیدانکیو، روز سه شنبه گفت.
نیهون هیدانکیو، یک جنبش مردمی از بازماندگان بمب‌های هسته‌ای 1945 شهرهای ژاپن، هیروشیما و ناکازاکی، با استفاده از شهادت شاهدان برای جهانی عاری از سلاح‌های هسته‌ای مبارزه می‌کند.
میانگین سنی از ترومی تاناکا، رئیس مشترک این گروه، بازماندگان بمب اتمی ژاپن اکنون 85 سال دارد. هنگام دریافت جایزه در مراسمی که با حضور پادشاه هارالد، ملکه سونجا و دیگر مقامات نروژ در تالار شهر اسلو برگزار شد، گفت.
تاناکا، 92 ساله، به حضار گفت: “هر یک از شما می تواند در هر زمانی قربانی یا مجرم شود.”
“ده سال بعد، ممکن است تعداد انگشت شماری از ما بتوانیم به عنوان بازماندگان دست اول شهادت بدهیم. از این به بعد، امیدوارم که نسل بعدی راه هایی برای تقویت تلاش های ما و توسعه بیشتر جنبش بیابد.”
او گفت که گروه او “بدون شک” نقش مهمی در ایجاد استاندارد جهانی غیرقابل قبول بودن استفاده از سلاح های اتمی یا “تابوی هسته ای” ایفا کرده است. او افزود، اما این استاندارد در حال تضعیف بود.
او گفت: «علاوه بر تلفات غیرنظامیان، من از اینکه «تابوی هسته‌ای» در خطر شکسته شدن است، بی‌نهایت غمگین و خشمگین هستم.
تهدید به استفاده از سلاح های هسته ای در این کشور شده بود جنگ های جاری در اوکراین تاناکا گفت و غزه هشدار داد که 4000 کلاهک هسته ای آماده پرتاب فوری در سراسر جهان هستند.
Nihon Hidankyo همچنین توسط دو رئیس مشترک دیگر خود، Shigemitsu Tanaka 84 ساله و Toshiyuki Mimaki 82 ساله در این مراسم حضور داشت.
تخمین زده می شود که 210000 نفر بلافاصله یا در طول زمان در نتیجه بمب هایی که در سال 1945 در هیروشیما و ناکازاکی به ترتیب در 6 و 9 اوت پرتاب شدند، جان خود را از دست دادند. سلاح های هسته ای امروزی بسیار قوی تر از سلاح های مورد استفاده در آن زمان هستند.
تاناکا در زمان بمباران ناکازاکی 13 ساله بود و با وجود اینکه از انفجار در خانه‌اش در 3 کیلومتری زمین صفر تقریباً بدون آسیب جان سالم به در برد، پنج عضو خانواده خود را از دست داد و برخوردهای دلخراش را به یاد آورد.
تاناکا به حضار گفت: “مرگ هایی که من در آن زمان شاهد بودم را به سختی می توان به عنوان مرگ انسانی توصیف کرد. صدها نفر از عذاب رنج می بردند و قادر به دریافت هیچ نوع مراقبت پزشکی نبودند.”
من شدیداً احساس می‌کردم که حتی در جنگ، هرگز نباید اجازه داد که چنین قتل و معلولی اتفاق بیفتد.»
