اجرای بدون حجاب اجباری پرستو احمدی، خوانندهٔ زن، که در یکی از کاروانسراهای ایران برگزار و از یوتیوب او پخش شد، در شبکه‌های اجتماعی به‌طور گسترده مورد توجه قرار گرفته است.
این اجرای تاریخی در ادامهٔ مخالفت‌های علنی شمار زیادی از زنان ایرنی با حجاب اجباری حکومتی ارزیابی شده که اگرچه سال‌هاست فعالان حقوق زنان در ایران برای آن تلاش می‌کنند، اما بعد از اعتراضان «زن زندگی آزادی» در ایران همه‌گیر شده است.
این خواننده دربارهٔ کنسرت خود نوشته است که «من، پرستو؛ دختری که می‌خواهم برای مردمی که دوست‌شان دارم بخوانم. این حقی است که نمی‌توانستم از آن چشم بپوشم؛ خواندن برای خاکی که عاشقانه دوستش دارم».
او که در این اجرا نقشهٔ ایران را به‌عنوان آویز گردنبند خود بر گردن داشت، در ادامه افزوده است که «این‌جا، در این نقطه از ایران عزیزمان، در این تکه‌ای که تاریخ و اسطوره‌های ما به هم پیوند می‌خورند، صدای من را در این کنسرت فرضی بشنوید و خیال کنید، این وطن زیبا را… »
در این اجرا، احسان بیرقدار، سهیل فقیه نصیری، امین طاهری و امیر علی پیرنیا نیز به‌عنوان مردان نوازنده، این هنرمند را همراهی می‌کنند.
پیش از این و در جریان اعتراضات سراسری سال ۱۴۰۱ که پس از جان‌باختن مهسا ژینا امینی در بازداشت گشت ارشاد آغاز شد، آهنگ «از خون جوانان وطن» با اجرای پرستو احمدی در شبکه‌های اجتماعی بازتاب گسترده‌ای داشت. برای خانم احمدی به همین دلیل، یک پروندهٔ قضایی تشکیل شده بود.
اجرای بدون حجاب پرستو احمدی از آن رو مورد توجه ویژه قرار گرفته که پس از انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۷ خورشیدی، خوانندگی زنان ولو با حجاب اجباری در مجامع عمومی و به‌جز مقابل هم‌جنسان خود در ایران، ممنوع بوده و آوازخوانی و تک‌خوانی آنها از رادیو یا تلویزیون پخش نمی‌شود.
در سال‌های گذشته هم بارها با زنانی که در خیابان‌ها و در ملأعام اقدام به خوانندگی کرده‌اند، برخورد قضایی شده و گزارش‌های متعددی نیز از لغو کنسرت‌ها، رویدادهای فرهنگی و همایش‌ها به دلیل حضور زنان به‌عنوان خواننده، هم‌خوان و نوازنده منتشر شده است.
اجرای بدون حجاب اجباری پرستو احمدی با تحسین گسترده‌ای در فضای مجازی مواجه شده و بسیاری به‌طور خاص، دربارهٔ «شجاعت» این زن هنرمند و همهٔ عوامل هنری و فنی که او را در این اقدام همراهی کردند، نوشته‌اند.
کاربران زیادی با عبارت‌هایی نظیر زنی که «ایستاده» خواند و «در پستوی خانه نهان نماند»، او را ستایش کرده و حسرت خورده‌اند که در این کنسرت حضور نداشتند. بسیاری نیز خوانندگی بدون حجاب پرستو احمدی را نمادی از مبارزهٔ تاریخی زنان ایران علیه «آپارتاید جنسیتی» توصیف کرده‌اند.
برخی اقدام او را با خوانندگی قمرالملوک وزیری نخستین خواننده زن در تاریخ ایران که بدون حجاب روی صحنه رفت، مقایسه کرده‌اند و نوشته‌اند که او «شجاعت روی صحنه رفتن در این زمانه را به جان خرید».
شماری از کاربران نیز اهمیت اقدام این خوانندهٔ زن را با اقدام ویدا موحد، زن جوانی که در دی‌ماه ۱۳۹۶ برای اولین‌بار بدون حجاب اجباری بر روی یک سکوی برق در یکی از شلوغ‌ترین نقاط خیابان انقلاب تهران ایستاد مقایسه کرده و نوشته‌اند این اقدام شجاعانه، همچون «فروپاشی دیوار برلین»، تاریخ‌ساز و تأثیرگذار خواهد بود.
اقدام ویدا موحد بدون هیچ پوششی بر سر و در حالی که روسری سفیدرنگی را بر سر چوب در دست گرفته بود، زمینه‌ساز حرکتی علنی زنانی در مخالفت با حجاب اجباری شد که به «دختران خیابان انقلاب» مشهور شدند که همهٔ آنها با برخوردهای پلیسی و قضایی روبرو شدند.
حسین رونقی، فعال سیاسی، پرستو احمدی، را «تصویرگر «زن زندگی آزادی» در دل سرکوب و سانسور» نامیده و دربارهٔ کنسرت بدون حجاب اجباری او نوشته است: «کنسرتی که زیبایی آزادی و اراده زنانی که دهه‌ها تحت فشار و سرکوب حکومت بوده‌اند را برای عموم به صورت واقعی به تصویر می‌کشد. او تصویری زیبا از ایران آینده به ما نشان می‌دهد؛ سرزمینی که در آن زنان آزاد هستند، صدای زن ممنوع نیست و محدودیتی برای آنها وجود ندارد.»
داریوش زند، فعال حقوق بشر، دربارهٔ «فرضی‌بودن» این کنسرت، در شبکه ایکس نوشته است: «کنسرتی که در وسط ایران، زنی با موهای باز و لباس دلخواهش “از خون جوانان وطن” را می‌خواند، اتفاقاً اولین “کنسرت واقعی” در ۴۵سال اخیر این وطن زیبا است.»
داریوش محمدپور، استاد دانشگاه مقیم لندن، هم در این زمینه نوشته است: «چیزی در میان ملت ما هست که حتی بدون این‌که ریشه‌ٔ خودکامه را از بیخ بکنند، خودکامه را آرام‌آرام در خود هضم می‌کنند. یک نمونه‌اش همین کار پرستو احمدی. حیرت‌آور است واقعاً. آن همه خدم و حشم و عرض و طول آن مجلس رسوا نتوانست به قدر سر سوزنی حریف این زن شود.»
شمار زیادی از کاربران نوشته‌اند پرستو احمدی با آن‌که یک‌بار با برخورد قضایی مواجه شده و او و گروه همکارش، از مخاطرات احتمالی این اقدام به خوبی آگاه بودند، باز شجاعانه و آگاهانه، راه مبارزه برای احقاق حقوق زنان در ایران را ادامه دادند و همین، تحسین‌برانگیز است.
