“هیچ سرزمین دیگری” ، یک فیلم جسورانه و ویرانگر نیز مستند تزئین شده در سال 2024 بود. این ده ها جایزه از منتقدین ، هیئت منصفه و مخاطبان در چندین قاره کسب کرد. بیشتر جشنواره های مهم بین المللی فیلم آن را برنامه ریزی کرده اند. و اکنون نامزد اسکار برای بهترین ویژگی مستند است. موضوع آن-درگیری اسرائیل و فلسطین-نمی تواند نتیجه بیشتری داشته باشد ، و رویکرد آن ، که شامل یک تیم کارگردانی دو اسرائیلی و دو فلسطینی است ، واقعاً جسورانه و جسورانه است.
با این حال در نهایت داستان “هیچ سرزمین دیگری” (در سینماها) دو طرفه است و فراتر از درگیری است. ابتدا داستانی وجود دارد که فیلم می گوید ، یکی در مورد از دست دادن و قدرت و اندوه و رنج. مدیران فلسطینی ، بازل آدرا و همدان باللال ، فعالان و روزنامه نگاران هستند که در ساحل غربی اشغالی یا در نزدیکی ماسافر یاتا زندگی می کنند. آنها سالهاست که شاهد هستند تخریب خانه های ساکنان، توسط نیروهای اسرائیلی انجام شده است ، که ادعا می کنند این منطقه برای یک ارتش آتش زنده مورد نیاز است زمین آموزشبشر
فیلمسازان توضیح می دهند که آنها شروع به ضبط کردند تا یک رکورد بصری از آنچه اتفاق می افتد ، از جمله این واقعیت که بسیاری از خانواده ها داشتند ، ایجاد کنند به غارهای زیرزمینی منتقل شد با هر کاری که بتوانند نجات دهند. “هیچ سرزمین دیگری” عنوان خود را از فریاد زن می گیرد ، که می پرسد کجا قرار است به آنجا برود – خانه ها اغلب نسل ها در خانواده ها بوده اند و آنها سرزمین دیگری ندارند.
این فیلم این تخریب را بین سالهای 2019 تا 2023 و در فیلم های بایگانی از خانواده Adra ثبت می کند. “هیچ سرزمین دیگری” همچنین دوستی رو به رشد و گاه پر تنش بین ADRA و یک روزنامه نگار اسرائیلی ، یووال ابراهیم را نشان می دهد ، که با راشل سزور به مازفر یاتا وارد می شود تا در ابتدای این دوره گزارش دهد. (آنها نیمی از تیم کارگردانی اسرائیلی را تشکیل می دهند.) آنچه در آن زمان و در سالهای بعد شاهد آن هستند ، آزار دهنده است ، به خصوص که بارها و بارها اتفاق می افتد. در کنار تخریب های مکرر ، نقاط اصطکاک در روابط ADRA و ابراهیم پدیدار می شود – به عنوان مثال ، ابراهیم می تواند آزادانه به سراسر کشور سفر کند ، در حالی که Adra نمی تواند – و این فشار شروع به ایجاد تصویری شفاف از ناامیدی برای هر دو مرد می کند.
سپس داستان وجود دارد در مورد “هیچ سرزمین دیگری.” مستندی مانند این معمولاً پس از یک جشنواره موفق ، توزیع کننده را پیدا می کند ، به خصوص با توجه به اینکه هم جایزه برتر مستند و هم در جشنواره بین المللی فیلم برلین در سال 2024 برنده جایزه برتر است و نشانگر علاقه گسترده ای است. اما همراه با تعداد انگشت شماری از مستندهای بسیار ستایش شده در مورد وقایع بحث برانگیز با پیامدهای سیاسی (از جمله “اتحاد“و”آخرین جمهوریخواه“) ،” هیچ سرزمین دیگری نبود پیدا کردن توزیع کننده امکان پذیر نیست در ایالات متحده و تولید کنندگان سرانجام تصمیم به توزیع خود گرفتند. در گذشته اخیر ، چنین فیلمی اغلب خانه ای با یک جریان اصلی مانند Max یا Netflix پیدا می کند.
این تغییر است که در مورد آینده مستندهایی که پرتره های بیوگرافی موسیقی دانان یا داستانهای جرم واقعی نیستند ، تعدادی از سؤالات را ایجاد می کند ، ژانرهایی که این روزها به نظر می رسد بیشتر مورد علاقه توزیع کنندگان هستند. این توسعه همچنین ممکن است نشان دهد که شرکت های بزرگ معتقدند مخاطبان می خواهند ببینند-و همانطور که از فرهنگ دنباله ها و راه اندازی مجدد خود می دانیم ، که اغلب به یک پیشگویی خود تحقق می یابد.
شاید ، با این حال ، داستان “هیچ سرزمین دیگری” نشانگر جایی در بازار مستند برای یک توزیع کننده متفکرانه و محور مأموریت برای ورود به سیستم است. واقعیت گریم ، یا آن بینندگان را به جای بسته بندی عناوین فرسوده برای اهداف سرگرمی به چالش می کشد. اما این بدان معنا نیست که هیچ کس آنها را نمی خواهد – و این بدان معنا نیست که این کار ارزش انجام ندارد.
